می خواهم عطری را در جان جهان رو به ویرانی بپاشم ...
من معجزه ای دارم
می دانم تمام بند بند عالم خشک و بی رمق در انتظار فرو ریختن است
می دانم و می خواهم با عطری تازه ترکیدن این بغض گلوگیر عالم را به تاخیر بیندازم
می دانم با این بغض جهان از هم می پاشد
می دانم و دلنگرانم...
من اسطوره نجات زمین خواهم بود
زیرا از رازهای نغزی آگاهم که هوش تازه ای می خواهد
هوش تازه ای از جنس عاشقانه های فرا مدرن...
حالا دیگر عشق عریانتر از آن است که در همهمه آواز مرغان و غمازی دختران لب جو یا پسران تکیه بر درخت حسرت زده دیده شود.
من عشق را عریان می بینم
آنقدر عریان که می دانم برایش بهانه ای بیش نیستیم
حالا در این عصر سرد عشق بیرق خودش را بر افروخته و بی مهابا از سر عالم می گذرد تا شاید بتواند وجود خودش را نجات دهد...
عشق عریان یعنی باز آفریدن خودش در دل دنیای مجازی و رو ریخته ما بی آنکه هیچ عاشق و معشوقی را جاودانه کند...
عشق عریان یعنی این خود عشق است که دست بکار نجات خودش شد است...
ای کاش موج خستگیم در بدر شود !
آواره در هزاره ی پر بی خبر شود !
هنگام وا شدن پلک ماجرا دلم ...
خوابش گرفته راهی شهری دگر شود!
اگر از سوختنم ابایی نداشتم
فرمان می دادم
تا زمین کمی مدارش را عوض کند .
ما فرزندان زمانیم .
چند قدم به تو نزدیکتر که می شوم
سیاه روزم کوتاه تر می شود
و سرمای شبانه ام گرم تر
نه من آخرین هدیه بودم !
نه کودکان لخت زایشگاه !
نخاله های نخ نمای زمانه
با قامتی برهنه تر از ماهتاب بی پروا
برابرت نشسته چاک چاک حوادث
فرمان بده تا شعاع زرد دستانت
دخمه های دلسیاه چرک آلودم را سرک بکشند
فرمان بده تا مرا ورق بزنند
تا گذشته های دور
من آن آلیاژ زنگ خورده نیستم
با طرح الهه های باستانی
تنها فرمانبرت منم
من پیش از اینها پیامبر بودم
سرمازدگان پر اشتهای بی رمق را
دوباره مرا زمین به زمانه پس خواهد داد
آفتاب زاغه نشینی که سرودی بی صدا می خواند .